Paar weken geleden al aangekondigd en onderhand ben ik er echt: in Oostende voor Theater aan Zee. In het hipste hotel van Oostende (niet mijn claim maar ik endorse het) en in gezelschap van zeer leuke mensen. Maar ik ben hier ook om onder andere verslag te doen van het festival dus hier een impressie:
Obscure poëzieband zeggen ze zelf. Graag geziene gasten op poëzie-middagen en open podia. Tegen de woordkunstenaar, Bardt Jaques, had ik tijdens de voorstelling wel constant de neiging te roepen: dude, lose the attitude, komt je performance echt ten beste. Maar ja, of zo’n jongen daar op zit te wachten? De pianospeler, Ben Schockaert, was dead on. Genot om naar te kijken/luisteren. Door de teksten heen.
Liever dan geluk vond ik hun sterkste voordracht. En het in Oostends (dus onbegrijpelijk voor mij maar desondanks kwam het wel binnen) gecoverde blues klassieker Little Red Rooster: Kleine rooie noane.
Hier te beluisteren.
Rencontre au pluriel
De introductie op de TAZ-site heeft het over: “Tussen stand-upcomedy en traditioneel theater vertelt Toto Kisaku met humor, zelfspot en talent over zijn kindertijd en over zijn opleiding als acteur in Kinshasa. Zijn omgeving is bij wijlen vijandig, hij komt in absurde en komische situaties terecht … Hij ontdekt Europa, het Eldorado dat iedereen wil bereiken. Het pad dat hij aflegt bewijst beetje bij beetje dat men zichzelf leert kennen door de ontmoeting met de ander.”
Allemaal fijne ingrediënten voor zo’n 80 minuten vermaak. Ware het niet dat Toto af en toe te lang bleef hangen bij een anekdote. Waardoor je denkt: joh, je punt is gemaakt, move on. Maar aan de andere kant: ontwapende jongeman. Met een goed universeel verhaal. Dat jij of ik ook hadden kunnen vertellen. Maar vast niet met zoveel humor.
Oh man, wat was dit gaaf! Ndombolo, salsa, reggae en funk. Mooie beweeglijke lijven. En een enthousiast publiek. Kan hier lang over uitweiden maar kan ook volstaan met: het was een feestje! Meer dan 2 uur lang hebben deze mannen staan spelen. En het publiek heeft net zolang meegedanst. In en uit de maat. Ik heb er nog een beetje spierpijn van.
Tout Puissant Mukalo
Update 3 augustus
Big Noise Mijn hoogtepunt van het festival, muzikaal althans, was Big Noise! Wat een band. Zo goed, dat alles wat ik erna nog heb mogen aanschouwen, niet echt meer binnenkwam. Hel, ik weet een paar dagen nadat ik terug ben uit Oostende niet eens meer wat ik eigenlijk op dag 2 nog heb gezien. Deze Belgische groep brengt vier topmuzikanten samen die echt hun best doen om te bewijzen dat New Orleans Jazz heus niet alleen voor ouwe VVD stemmende lullen is. Met succes.
Ok. Ik ben op de drummer van Big Noise! En hij heeft een koebel! #taz12 #fiaf12 twitter.com/Gismis/status/… — Gisèle Mambre (@Gismis) July 30, 2012
En dan wil ik Raphael D’Agostino, Max Malkomes en Mathieu de Wit absoluut niets te kort doen (want, heus, topmuzikanten!!!) maar ik was vooral hooked on drummer Laurent Vigneron. Zijn spelplezier, zijn enthousiasme, zijn virtuositeit….WOW.