Ik weet, Marieke, dat je niet meer leeft. Het is me vrijdag aan de telefoon medegedeeld door onze vriendin O., hartverscheurend huilend. Die het weer van jouw man hoorde. Vanuit Hongarije waar jullie met jullie jongens met vakantie zijn.
Ik heb op het moment dat ik het hoorde gehuild. Op het terras van het restaurant waar ik net met mijn man en vrienden had gedineerd. En toen ik thuis was en weer met O. aan de telefoon hing, huilde ik nog. Ik wilde details. Die ze niet kon geven, omdat ze niet meer wist dan dat je een hartaanval hebt gehad. Je bent vorige maand 41 geworden.
Je bent er niet meer. Dat weet ik, het is me verteld. En ik heb het doorgegeven aan degenen die het volgens mij ook moeten weten. Vrienden van vroeger die je niet meer zag maar wel mee mailde. En aan mijn familie. En aan wie me, sinds ik het weet, heeft gebeld. En ik schrijf het nu op en deel het met wie het maar wil lezen. Want, oh cliché, ik moet het kwijt.
Ik ben uitgehuild en weet het maar geloof het niet. Want hoezo is de vrouw met wie ik 22 jaar geleden, al vieze lambrusco drinkend, goedkope pizza etend en n0n stop pratend op een IKEA slaapbank in haar studentenkamer, bevriend raakte er niet meer?
Ik vat het gewoon niet. En het helpt ook niet dat je nog in Hongarije bent. Ik kan niet naar je toe, ik kan je niet zien.
Mijn eerste gesprek met jou duurde uren, ik bleef zelfs op die vreselijk slecht liggende bank slapen want je vond het niet goed dat ik de 100 meter naar mijn eigen studentenkamertje midden in de nacht nog ging fietsen. Want stel je voor wat er zou kunnen gebeuren. Ons laatste contact was een smsje om je te feliciteren met je verjaardag. Ik was al met vakantie, jij ging bijna. Ik stelde voor dat we na de vakanties weer zouden daten. Samen met O. Zoals we al die jaren zijn blijven doen, een degelijke bijbepsessie met thee, chocola, bubbels en wat nog. Goed plan en tot gauw, smste je.
Als ik je straks zie, is dat dus voor het laatst. Ik geloof het niet.