Een man die klokslag 12 Happy Birthday door de kamer laat schallen, een moeder die vlak erna vanuit Curacao belt, mentions op twitter, binnenkomende sms’jes, een facebookwall en mailbox vol berichten. Zoveel mensen die blij zijn dat je door bent blijven ademen en je aanmoedigen dat vooral nog lang te blijven doen (mijn interpretatie van het fenomeen verjaardagen vieren). En ik vind het echt heel lief, zoveel aandacht. En koester het volop.
Maar dit jaar moet ik er ook om huilen. Omdat ik er heel veel voor zou geven om dit gesprek nog 1 keer te mogen voeren: Marieke: ‘Gefeliciteerd oud wijf, haha’ Ik: ‘Zometeen ben je net zo oud, tut.’ Waarna we in keihard lachen zouden uitbarsten.
Dit gesprek, voor anderen ontzettend niet grappig maar voor ons onderhand één van de running gags van onze vriendschap, is er weer 1 in de reeks #nooitmeer. Ingezet op 4 augustus 2011, toen jij, een maand nadat je 41 werd, ophield met ademen, Marieke. Damn, wat mis ik je. Wat mis ik die suffe grappen die we met zijn tweeën, samen met Olga, hadden. Dat, als we alledrie naar de wc moesten, ik altijd te laat was met ‘callen’ om wie eerst mocht. Hoe jullie dan in een deuk lagen omdat altijd jij of Olga (in ieder geval nooit ik) eerst en tweedst riepen en ik dan maar, heel sneu, derdst piepte. Hahaha. Lachen om Gisèle, de slome oude trut. We scheelden maar 5 maanden. Maar toch, jij vond dat reden genoeg om mij dat bij elke gelegenheid die zich voordeed, liefdevol in te peperen. Dat ik als oudste, altijd als eerste van alles ging ondervinden: incontinent en seniel worden bijvoorbeeld. Dat jij als broekie (ik herhaal, 5 maanden jonger!) heel lang dat alles bespaard zou blijven. Hoezo ben jij dan de eerste die eruit piepte? Dat was zo niet de afspraak!
Ik schrijf dit op en ik lach en huil tegelijk. Lach om de herinneringen die nu opkomen. En huil omdat er gewoon geen nieuwe meer bijkomen. #nooitmeer
(Dit is er een voor het boek over jou, Marieke. Voor jouw jongens.)
Comments