Ben er dus al een paar weken over aan het peinzen: zit ik middenin een identiteitscrisis? Wist anders ook niet hoe te duiden dat ik onlangs middenin een anekdote over ons verblijf in Memphis, de legendarische woorden uitsprak: “Wij (mijn vriend en ik) waren de enige blanken in de bus.” Om vervolgens totaal niet te begrijpen waarom mijn toehoorders me even ongelovig aanstaarden en in lachen uitbarsten. ‘Zo grappig was dat ook niet’, deed ik verongelijkt en wou verder mijn verhaal afmaken. Completely clueless. Zegt de man: ‘Heb je wel gehoord wat je zei?’. Euhm ja, we waren de enige blanken…Oh. Wacht. Lachen.
Ja, lachen. Maar ook best awkward. En dan weet ik niet wat erger is: dat ik het zei of dat ik niet eens doorhad dat ik het zei? Deze sketch van Dave Chappelle was in elk geval het eerste waar we aan moesten denken:
En uiteraard gaat het niet zo ver met mij, maar sindsdien vroeg ik me wel af: hoe kan je je zo verspreken? Heb er geen afdoend antwoord op kunnen formuleren. Maar boeit het nou echt werkelijk? Kan nu wel hele beschouwingen schrijven over vergaande culturele assimilatie maar ik weiger dit meer te laten zijn dan een slip of the tongue.
Zo. Een vermeende identiteitscrisis in de kiem gesmoord en een anekdote voor in het ‘Grote lachen om Gisèle Boek’ er bij gekregen. In 236 woorden. Neemt niet weg dat enkelen hier het hunne van zullen denken. Dat mag.
Was getekend, de ONIDH.
Comments